Fan's article : Visit Park Si Hoo at The Princess' Man shooting site ( 3 )

มาต่อตอนที่ 3 กันเลย :

Let's continue ...Part 3

ในขณะที่ทีมงานในกองถ่ายกำลังวุ่นวายอยู่กับอุปกรณ์เครื่องมือของพวกเขาอยู่นั้น จะมีแค่คนๆเดียวเท่านั้นที่ยังคงพูดคุยอยู่ต่อไป และในทันใดนั้นเอง จู่ๆ เขาก็เงยหัวขึ้นมา และมองหาว่าเราอยู่กันที่ตรงไหน OMG! ระยะห่างของเราเพียงแค่ 3 เมตรเห็นจะได้ อ้า.... แสงช่วงนั้นเร่ิมมืดๆทึมๆลงแล้ว แต่ฉันก็ยังเห็นแสงสว่างในดวงตาของเขาได้เลย ! ก็ตอนที่พวกเราใช้ Flash กันนั่นแหละ แต่แสงวาบแบบนั้นก็ไม่ได้อยู่กับเราได้นานนัก

While all the crews were busy with their equipments, only one person still kept talking and all the sudden he started looking up and looked around liked he's looking where were we. OMG! Our distance just about 3 meters away from him! Ah...the sun started coming down, made the whole area getting dimmer but I still could see his eyes! Just when we started using our flash but that's it, it didn't last too long!

และในช่วงนั้นเองที่เราเห็นเขาส่งยิ้มมาให้และก้มหัวมาทางพวกเราเพื่อเป็นการทักทาย ไม่มีเวลาคิดมากนัก เราก็ได้แต่ก้มหัวตอบเขาไปและโบกมือไปด้วย เรามองไปที่  Yang ( พ่อ Se ryung ) กับทีมงานที่เริ่มคุยกันน้อยลงเรื่อยๆ นี้ไม่ใช่ภาพลวงตาอีกต่อไปแล้ว แต่ตอนนี้กับการที่ได้ฟังพวกเรากล่าวด้วยความพึงพอใจ ตื่นเต้นกัน และหัวเราะให้กันอยู่อย่างนี้ ฉันก็แน่ใจแล้วว่านี้ไม่ใช่ภาพลวงตาอีกต่อไป Si Hoo จริงๆ ตัวจริงเสียงจริง และ กับการแสดงออกจากทั้งเขาและเราแต่เพียงเล็กๆน้อยๆที่เกิดขึ้น ย่อมรับประกันได้แล้วว่า Si Hoo นั้นทราบดีว่าเรากำลังอยู่เป็นเพื่อนเขาที่นี่

And in that moment when we saw him smiled at us, nodding his head to us as his way of greeting to us. No time to think, all of us nodded our heads back to him and waved our hands at him. We turned our eyes to look at Se Yang ( Se Ryung's father ) with the crews who started talking at each other less and less. Now it's not our hallucination anymore, to hear all of us expressing ourselves with happiness and keep laughing and giggling to ourselves that when I realized it's really true. It's really Si Hoo, a real life Sihoo and our mutual reaction between us even a little that just happened had confirmed us very well that he's really knew we were here and we were accompanied him here!

การถ่ายทำในพื้นหินเบื้องหน้าน้ำตกที่ Seung Yoo ต้องใช้ธนูโดยมี Se Ryung อยู่ที่ด้านหลังของเขา เช่นเดียวกับ Yang  และ เมื่อ Se Ryung ถูกธนูยิงปักหลังและนั่งลงไป ฉันเห็น Seung Yoo ก็กำลังนั่งลงตามไปด้วย เขาดูจะแข็งแน่นิ่งไปเลย และผู้ช่วย 2 คนก็มาอยู่เบื้องหลังเขา สายตาที่เต็มไปด้วยความรัก และกังวลกับธนูที่ปักอยู่ที่หลังของ Se Ryung นั้นช่างดูสมบูรณ์แบบและเต็มตื้นอย่างสุดๆเลย Seung Yoo นั้นหล่อมากจริงๆในขณะที่พวกคนธนูนั้นเริ่มล้อมรอบตัวเขาอยู่ ก่อนที่จะต้องลุกขึ้นและถูกดึงตัวออกไปโดยผู้ช่วยของเขาและออกจากฉากไปในที่สุด .. จริงๆแล้วฉากนี้ต้องถ่ายทำกันอยู่หลายครั้งด้วยกัน

The scene at the waterfall it's Seung Yoo had to shoot the arrow when Se Ryung stayed behind him same as Se Yang. And when Se Ryung was shot by the arrow and sat down on the rock I saw Seung Yoo sat down with her. He seems to freeze at that moment before 2 assistants came from the back. His eyes had shown his deep love and concern to her. Seung Yoo was so handsome while all the soldiers started surrounding him before he had to get up and be pulled away by his assistants and finally left the scene. Actually this scene, they had to do so many takes !

ในช่วงเวลานี้นั้น เราได้แต่หวังว่า ( เป็นหวังที่ไม่ดี ) ว่าฉากนี้จะต้องถูกถ่ายซ้ำๆอยู่หลายๆครั้งด้วยเถอะ เพราะ Si Hoo นั้นอยู่ใกล้พวกเรามากๆเลย แต่เพราะมันเป็นความหวังที่ไม่ดีของเรา สวรรค์จึงไม่ยกให้  หลังจากฉากยิงธนูนั้นผ่านไป ฉากที่น้ำตก Shu Yu Ting ในส่วนของ Si Hoo ก็เสร็จสิ้นลงในวันนั้น

In that moment I wish ( A bad wish^^ ) that shot had to retake again and again because Si Hoo was so close to us, really close. But because it's not a good wish so heaven didn't give us our wishes. After the arrow shooting scene was over, the shooting at the waterfall at Shu Yu Ting had ended today.

จุดที่น่าสนใจ # 1  : Moon Chae Won นั้นตัวเล็กกว่าที่เราเห็นกันใน TV มากเลย แต่สวยมาก ในช่วงระหว่างพักการถ่ายทำ ทีมงานได้พูดคุยกับเธอกันมากมาย ดูเหมือนพวกเขานั้นจะชอบเธอเอามากๆทีเดียว  เธอนั้นออกจากกองถ่ายไปก่อน Si Hoo เรานั้นได้นำ กล้วยหอมมาฝาก Si Hoo เพื่อเพิ่มพละกำลังให้เขา ... Si Hoo ผู้น่าสงสาร เรายังไม่เห็นเงาของผลไม้ของเราเลย

FYI # 1 : Moon Chae Won was smaller than we saw her on TV but  so beautiful during the resting the whole crews kept talking to her a lot, look like they like her very much. She left the location before Si Hoo. And we had brought banana for Si Hoo to give him some energy...Poor Si Hoo but we still didn't see our fruits yet

จุดน่าสนใจจุดที่ 2 : ระหว่างการถ่ายทำ ของขวัญของพวกเราได้ถูกย้ายจากลานจอดรถที่ Shu Yu Ting  ตัวแทนของ PSH เป็นห่วงเกี่ยวกับมันเอามากๆ ด้วยกลัวว่าผู้กำกับจะไม่ให้เวลามากนักในการพักการถ่ายทำเพื่อจะได้ให้ของขวัญ จนเขาต้องวิ่งรนไปท่ัวเพื่อทำความเข้าใจกับผู้กำกับ เราจึงขอขอบคุณเขามานะที่นี้ด้วย

FYI # 2 : During the shooting , our gifts were relocated from the parking lot by Si Hoo's manager ( Mr. Kim ) who really concerned that the manager won't give Si Hoo enough time to rest and give us a chance to give him the gifts we prepared for him. So he tried to discuss with the director about that so we're really appreciated him for that.

ประมาณ 1 ทุ่มตรง เราก็เห็น PSH กำลังเดินขึ้นบันไดมาที่ Shu Yu Ting  หน้าตาของเขานั้นดูเหนื่อยล้ามากแต่ก็ยังคงมีรอยยิ้มอยู่เสมอ เราได้นำเอาอาหารมาไว้ที่ศาลาพัก ( คล้ายๆเก๋งจีน ) และ PSH ก็เข้ามาที่ศาลาอยู่ได้ประมาณ 10 นาทีและพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับทีมงานอยู่ที่นั่น

Around 7:00 pm, we saw Si Hoo walking up the stair at Shu Yu Ting. His face was showing how tired he was but still keep smiling we brought our foods to the Gabonzo and Si Hoo stayed about 10 minutes talking and exchanged his conversation with his staffs over there.

เพราะมันเป็นไปไม่ได้ที่เราจะตามเขาต่อไปจากตรงจุดนี้ เราจึงตัดสินใจยืนเรียงแถวกันเป็น 2 แนวที่ด้านล่างของศาลา รอคอยเขาอยู่อย่างนั้น และเฝ้าดูเขากำลังจะจากไป เพื่อต่อไปที่ Studio  เพราะเราได้รับคำบอกเล่าว่าในทันทีที่ PSH เสร็จจากถ่ายทำที่นี้ เขาจะต้องไปถ่ายทำต่อที่ Pyeongtaek ในทันที ( ที่แรกที่เราเดินทางไป ที่มี Studio ตึกสีเขียวๆ ) และจะเป็นการถ่ายทำชนิดตลอดทั้งคืนที่นั่น เราไม่สามารถที่จะทำให้ PSH ต้องมาทนลำบากอยู่กับเรามากไปกว่านี้แล้ว

Because we thought it was impossible to follow him from this point so we decided to line ourselves up into 2 lines at the bottom of the gazebo he's staying and just watch him leaving to go back to the studio because we heard before that after he finished shooting here he had to go the the studio at Pyeongtaek immediately ( Remember the green building ) and it will be the whole night shooting over there. We can't make Si hoo has to suffer with us more than this!

มันดูราวกับยาวนานกว่า 10 นาทีในความรู้สึกของเรา มันเหมือนสักพันปีก็ไม่ปาน และก็เหมือนกับช่วงสั้นๆไปด้วยในเวลาเดียวกัน กับการรอคอยที่ราวกับไม่มีที่สิ้นสุด รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เพราะเรานั้นสับสนกับเวลาโดยปรกติไปเลย และในที่สุด อย่างช้าๆจากศาลา เขาก็เดินลงมา ในชั่วเวลานั้นเขาทำให้ฉันรู้สึกราวกับเขาไม่ใช่มนุษย์ปุถุชนธรรมดาอย่างนั้นแหละ เขาราวกับเป็นพ่อมดแห่งยามราตรี ในชุดดำทั้งชุดอย่างนั้น และความมืดก็ได้เข้ามาปกคลุมกับบรรยากาศโดยรอบอย่างรวดเร็ว

It seems longer than just 10 minutes, liked a thousand years for us to wait for him right here. As if we had to wait forever, we didn't feel good about it at all! But finally and slowly he started walking down from the gazebo, in that moment I felt as if he weren't a regular human being but a wizard, a night wizard in dark outfit like that before the darkness started crawling into the surrounding over here rapidly.

ละลายไปหมดแล้ว กับใบหน้าที่เราคุ้นเคยที่มักเห็นรอยยิ้มอบอุ่นของเขาอยู่เสมอๆ แต่ใบหน้าขณะนี้นั้นเป็นใบหน้าของคนที่เหนื่อยล้าเต็มที นัยน์ตาที่ดูลอยๆ และรอยยิ้มที่ดูไม่ค่อยมั่นคงนัก ฉันสามารถบอกได้เลยว่าเขานั้นกำลังเหนื่อยล้าอย่างมาก ถึงมากที่สุด มีความรู้สึกเจ็บปวดจนเอ่อล้นไปหมด และเขาก็เดินลงมาอย่างเงียบๆ ปราศจากเสียงใดๆ ไม่มีการพูดคุยกัน แม้จะมีคนกว่า 12 คนอยู่กับเขา และเราจึงค่อยๆเฝ้ามองเขาเดินลงมาทางแถวของเราที่รอคอยอยู่ ....

It's disappeared now, the warmth smile that we're familiar, right now that face was the face of a tired man, his eyes that looked so empty just floating around and a smile that looked uncertain. I can tell he was extremely tired and that really make me almost choke with so much pain for him. He gradually walked down the step quietly without any sound or anyone talking at all. Even though there were 12 peoples with him and we just wait for him walking toward us as we lined ourselves up and waiting....

ไม่แน่ใจว่าใครที่ยื่นมือออกไปหา PSH  ...จำได้ว่าได้แต่จับตามองดูใบหน้าของเขาที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าที่เราคุ้นเคยกันดี และต่อมาเขาก็จับมือทักทายพวกเราทุกๆคน และเมื่อถึงคราวของฉันที่เกือบจะอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว กับภาพลวงตาต่างๆที่เคยสร้างขึ้นมาแต่ขณะนี้มันได้มาอยู่ใกล้แค่เพียงมือเอื้อม ในช่วงเวลานั้นฉันไม่สนใจแล้วว่ามันคือเวลาเช้า สาย บ่าย ค่ำ ทั้งหน้าและตานั้นช่างดูนุ่มนวลราวกับ Wen Yu Yi และในที่สุดฉันก็ได้สัมผัสมันแล้ว ! มือของเขา ให้สัมผัสที่เย็นๆชื่นๆ อบอุ่น แห้งๆ และนุ่มนวล และอีกครั้งหนึ่งที่ฉันสูญสิ้นคำพูดใดๆทั้งมวล .. กับเสียงที่ทุ้ม มีเสน่ห์น่าฟังของเขา ซึ่งกำลังกระซิบกับตัวแทนของเขาและ พี่สาวจาก Sihoorang อยู่ 2-3 คำ ก็ไม่ทราบว่าเขาพูดอะไรกันเป็นภาษาเกาหลี เอ้อ! อยากเอาหัวชนฝามันเสียเลย !!!

Not sure who reached their hands out to Park Si Hoo...all I remembered was I kept staring at his familiar face in front of me and he's kindly shook hands with all of us one by one and when it was almost my turn to stand right in front of him , all those hallucinations I used to create in my mind had become just in my reach right now. In that moment I didn't care anymore it would be morning, afternoon or evening both his face and eyes were so gentle & kind as Wen Yu Yi ( NK : Sorry, has no idea who is Wen Yu Yi ) and finally I did touched his hands! It gave me the cool, fresh, dry and softness all together then again I had lost all my words... His deep beautiful voice was so attractive to listen, he was whispering a few words to his staffs and sister from Sihoorang I had no idea what he said in Korean. Huh! I really want to hit my head on the wall!!!

หลังจากฟังคำสนทนาที่น่าสนใจอยู่นั้น และก่อนที่เราจะรู้ว่า PSH หมายความว่าอะไร ต่อมาก็จับได้อย่างคร่าวๆว่า เขาถามว่า " เราต้องการให้เขาทำอะไรให้ ? " ตอนนั้นดีใจที่เราไม่รู้ภาษาเกาหลีมิฉะนั้นฉันคงได้ร้องไห้ออกมาอย่างยั้งไม่อยู่แน่นอน ถ้าฉันสามารถเข้าใจความหมายของเขาในขณะนั้น และในทันทีพี่สาวก็บอกให้เรายืนเข้าแถวเป็น 2 แถวโดยให้ PSH ยืนอยู่ตรงกลาง  และเราก็รู้ทันทีว่านี้คือการเตรียมตัวถ่ายรูปหมู่กับ PSH ไม่มีตำแหน่งแห่งที่กันหละ ไม่มีแม้แต่ในแถวสุดท้าย ฉันจึงย่องเข้าไปย่อนตัวให้ได้ จนฉันได้ยินเสียงดัง คลิกๆอีกครั้ง ช่างภาพก็คงรู้ดีว่าเรายืนกันอย่างไม่ค่อยจะได้เรื่องเท่าไหร่เขาจึงให้โอกาสเราได้ตั้งท่าให้ดีขึ้นก่อนจะถ่ายภาพเพิ่มอีก ต้องขอบคุณมากจริงๆ

While listening to their interesting conversation and before we knew what Park Si Hoo said, we started catching the conversation a little bit that he asked " What do we want him to do for us ? " I'm so glad that I didn't understand his Korean when he said otherwise I would cry out loud uncontrollably. Immediately after sister from Sihoorang told us to lined up in two lines front & back and Park Si Hoo would stand in the middle, we knew right away that meant they're setting up for the group photo. But I couldn't find where to stand and no room at the back line, finally I just sat down in the front until I heard the clicking sound. Click! Click! Click! Our photographer seems to understand that we didn't stand properly so he gave us more time to arrange our position before taking more photos for us, we're really grateful to him!

หลังจากเสร็จการถ่ายรูปแล้ว PSH ก็หันกลับมายิ้มอีกครั้งหนึ่ง พร้อมกับจับมือกับคนรอบๆข้าง นี้หมายถึงเป็นการอำลาแล้วสิ ใช่ไหม ? ด้วยความสับสน และไม่อยากที่จะจากเขาไปเลย ฉันได้มีโอกาสจับมือที่อบอุ่นของเขาอีกครั้งหนึ่ง และครั้งนี้ให้แน่ใจว่าฉันจะมองดูหน้าของเขาเพื่อที่จะได้จดจำเอาไว้ และอย่างน้อยในเสี้ยววินาทีนั้น PSH ก็มีสายตาให้ฉันเพียงคนเดียวเท่านั้น^^ และเมื่อเสร็จสิ้นการจับมือกับทุกๆคนแล้วเขาก็เดินตรงไปที่รถตู้ของเขา ทั้งผู้จัดการร่างใหญ่และพี่เลี้ยงตัวเล็กๆของเราก็เดินอยู่รอบๆเขา ผู้จัดการได้เอาแขนขึ้นมาทำเครื่องหมายกากบาด หมายถึง " No " เราได้มาหยุดอยู่ตรงนั้นและคิดว่าเรากำลังจะแยกทางจากเขาแล้ว หัวใจของฉันนั้นเต็มไปด้วยความปวดแปร๊บไปหมด ฉันเห็น PSH อยู่ข้างๆรถตู้ของเขาและหยุดอยู่ตรงนั้น กำลังสนทนาอยู่กับผู้จัดการของเขา แล้วจึงก้าวเดินไปข้าวหน้า เอ! เขากำลังจะไปไหน ?

After finished our group photo, Park Si Hoo smiled again and shook hands with us who stood around him. This meant time to say good bye, right? With confusion and reluctant to leave, I got a chance to shake his warm hands one more time and this time I wanted to make sure I would look up at his face to make my very own memory and in that second in Park Si Hoo's eyes would have only me with him in his sight!^^ And after hand shaking was over, he're ready to walk back to his van with his manager. Our little sister still walked closely with them and we saw his manager made crossing symbol with his two arms. We stopped and thought we may have to separate from him right here. My heart started feeling a lot of pain. Park Si Hoo stood nearby his van and stop just right that. He's talking with his manager and then start walking somewhere What? Where is he going ?

เรารู้สึกสับสนไปหมด เศร้าสร้อยกับตัวเอง ไม่ต้องมีคำอธิบายใดๆนอกจากความว่างเปล่า ถ้างั้นตามเขาไป ? ด้วยความสัตย์จริง ตราบเท่าที่ฉันสามารถจะตามเขาไปในทุกที่ ฉันก็จะไปมันจนถึงสุดโลกเลย จริงๆ จากทางเดินที่ลาดต่ำลงเรียบเชิงเขา ทีมงานได้หยุดผู้จัดการเอาไว้และชี้ไปที่ด้านล่างของลานจอดรถ และพูดอะไรบางอย่างกับ PSH และ PSH ก็ได้ชี้มือไปในทิศทางเดียวกัน ต่อมาเราเริ่มเข้าใจแล้ว ของขวัญอยู่ในรถ ดูจากสภาพความเหนื่อยล้าของเขาแล้ว รถนั้นกำลังรอพวกเราอยู่ได้สัก 10 นาทีแล้วเพื่อที่เราจะได้มีโอกาสที่จะให้ของขวัญกับเขาด้วยมือของเราเอง และนี้จริงๆไม่ได้อยู่ในแผนเลย เพียงแค่ชั่วจัวหวะนั้นฉันก็เห็น Si Hoo หันกลับมา แล้วเดินนำหน้าพวกเราไปตามทางเดินลาดเขา OMG! นี้ Si Hoo กำลังจะมารับของขวัญของเราด้วยตัวของเขาเองหรือนี้? ไม่ต้องพูดถึงอารมณ์ของพวกเราในเวลานี้เลย มันเต็มที่ไปหมดแล้ว  พวกเราทุกคนแทบจะควบคุมตัวกันไม่อยู่แล้ว ในวินาทีนั้นพวกเราจึงทำตัวราวกับเด็กน้อยๆวิ่งลงตามเขาไปเป็นพรวนอย่างร่าเริงมีความสุขเป็นที่สุด ....

We were very confused and sad, with no explanation just the emptiness in our hearts. So just follow him ? To be honest, I would love to follow him wherever he goes as far as I can even it would be the end of the world, really! From that trail it was a slope to go down hill, his staff had stopped Park Si Hoo's manager and point at the parking lot down there and said something to Park Si Hoo and he pointed his finger into that direction. Later we started understand, our gifts for him still in their car ( his staff's car ) Park Si Hoo still looked so tired & frail. The car's still waiting over there about 10 minutes ago for us to be able to give him our presents by ourselves. This was not our plan at all, then in that second I saw Park Si Hoo turned his face to us and start walking and leading us down to that slope trail with him. OMG! Si Hoo was going to get our presents by himself ? No need to ask how we felt that moment. it's just too much, so overwhelming all of us almost couldn't control ourselves anymore. In that second all of us acted as if we were little children following him with happiness, joy, and cheerful down down hill.....

กรุณาติดตามตอนที่  4 ต่อไป ขอบคุณ
To be continued...Part 4 ( The end )

Credit : parksihoobar.com, thanks!